In the picture

Foto's : Ivan Bracke

Ze had het zeker wel liever anders gezien.

Tegen wil en dank draagt Celine ( Van Ouytsel ) al zeker zo'n 2 maanden langer het kroontje van Miss België, want een exacte datum voor de finale van Miss België 2021 is er nog niet.

Al wordt er in het beste geval aan maart-april gedacht, maar zekerheid is er dus nog lang niet.

Zonder het Covid-19 was op 11 januari 2021 de nieuwe Miss België 2021 al bekend geweest, maar nu staan de intussen 33 geselecteerde finalisten nog altijd te trappelen van ongeduld om aan die grote finale te beginnen.

Gans onderaan vind u een link met de foto's van alle 33.

We hadden in een vorig artikel al eens een eigen selectie gemaakt uit de provinciale verkiezingen, maar geen van de 8 die we hadden getipt heeft de finale gehaald.

Niet dat dit ons heel erg verwonderd, want er zitten wel vaker stofdeeltjes in de oogleden van de jury bij de Miss België verkiezingen.

Er is dus alweer heel wat schoon volk naar huis vertrokken.

We ondernemen dus een nieuwe – verwoede - poging bij de 33 finalisten.

Al moeten we , in afwachting dat we ze in levende lijve kunnen zien en spreken , alweer afgaan op wat de beelden ons zeggen, en ondertussen hopen dat er ook op de lens van Kevin niet te veel stof zit.

 Foto's : Kevin Swijsen

Van links naar rechts , met het nummer dat ze door het Comité van Miss België toebedeeld kregen.

Meestal gaat dat van klein naar groot en volgens lengte.

NR. 15 is voor de 20-jarige SANA NASRI uit Waver ( Povincie Waals-Brabant )

Sana studeert fotografie

NR. 21 met dat nummer gaat KELLY GODEFROIT , 18 jaar, uit Antheit ( Provincie Luik )

lopen.

Kelly heeft een Bachelor in Geneeskundige Verzorging

NR. 26 moet geluk brengen aan LARA BUYSE die uit Belvaux komt ( Provincie Luxemburg)

Pas 17 is ze , woont nu in Luxemburg stad en zit aan de universiteit in haar 1-ste jaar

Geneeskunde.

NR. 29 gaat naar ESTELLE LEGLISE , 20 en uit Viemme ( Provincie Luik )

Zit aan de Hoge School in haar eerste jaar Rechten.

NR. 32 dat draagt MICHELE de VOS , 21 die uit Sinaai komt ( Provincie Oost-Vlaanderen )

Michele is studente schoonheidszorgen , en combineert dit ook met een job als Security

Gard én Mannequin.

Dat zijn onze 5 voor de top.

Heel voorlopig allemaal, want foto's zeggen niet alles, ook een fotograaf heeft al eens een mindere dag.

Wanneer we ons baseren op de foto's die Joerie heeft gemaakt, vallen ons alweer Kelly ( nr.15 )

en Lara ( nr.26 ) op.

Vooral Kelly, met de ietwat ondeugende blik in de ogen en het trekje om de mond, waar we , zodra het kutvirus het land uit is, toch eens het fijne willen van weten.

De aanloop naar het kroontje verloopt dan ook heel bizar , geen reis naar Egypte deze keer, geen feestelijke voorstelling van de 33 in de Carré, geen catwalk training bij Caroline Biss..

Maar wel wat palmboomtakken op de flyer.

Als dat een troost mag zijn.

(willy van bouchaute)

 Klik hier ( binnenkort ) voor de afzonderlijke foto's van de 33 finalisten.

Een beetje inventief zijn in deze bizarre tijden helpt een mens toch ietwat vooruit.

Ze hadden er zo op gehoopt dat hun editie 2021 er zou uitzien als die van 2020, met een massa volk die van zondag 26 januari tot en met zondag 2 februari de paleizen van 'Tour & Taxis' in Brussel had doorkruist en er de mooiste kunstwerken had bewonderd.,verspreid over 133 galerijen uit zo'n vijftiental landen

Ze waren toen net het ' beestje ' , dat Covid 19 heet , voorgebleven, maar zijn er nu toch door ingehaald.

De 5 segmenten van de Berlijnse Muur, die samen zo'n 326.000 euro opbrachten voor verschillende goede doelen, zullen er dit jaar niet staan.

Ook de 133 standen niet.

Dat een massa evenement als 'Brafa' , dat vorig jaar afsloot met een recordaantal van 68.000 bezoekers, niet kan in deze bizarre, daar is quasi iedereen het over eens.

Gelukkig kan – op het moment dat we dit schrijven - een bezoek aan een kleinere of middelgrote kunstgalerij, onder strikte voorwaarden, wel.

Daarom dat men gekozen heeft om ' Brafa in the Galeries ' tot leven te roepen, waar u als bezoeker van woensdag 27 januari (preview) tot en met zondag 31 januari 2021 terecht kan in één van de 126 galerijen ( waarvan 11 nieuwe deelnemers ) die aan het project hun medewerking hebben toegezegd.

Sommige galerijen, zoals in Knokke, opteren daarnaast ook nog voor extra-data en uren..

(willy van bouchaute)

De lijst en alle verdere info vind u op volgende links :

https://www.brafa.art/en/exhibitors

https://www.brafa.art/en/information

https://www.brafa.art/en/videos-categories

Wilt u nog eens de editie van vorig jaar herbeleven, loop hier even met ons mee.

https://in-the-picture.be/cms2/index.php/797-brafa-2020-art-fair-brussels-tour-taxis-beautiful-world-beautiful-people

Dat we al heel vroeg in haar talent geloofden bewijst bovenstaande foto ( midden ).

We schrijven Pasen 1992 wanneer we haar uitnodigen in onze live ' Radio You' studio op de Jaarbeurs in Lochristi.

Dat is binnenkort zomaar liefst 29 jaar geleden.

Onze goede vriend Willy Sommers zat ook in de uitzending, en blijkbaar dacht hij er toen net zo over als wij.

Dat dit zangeresje uit Wetteren dat Corina Braemt heette over een wel erg goede stem beschikte.

Wanneer je dan ook nog eens alle nootjes juist zingt, staat de poort naar het succes al op een grote kier.

Beginnen doe je dan best door de stiel te leren bij mensen die het al enigszins gemaakt hebben.

Als 'backingsvocal' bij Willy Sommers bijvoorbeeld.

Zonder oneerbiedig te zijn voor iemand die in de front staat, maar vaak staan de best geschoolde stemmen achteraan op het podium.

We denken dan onder andere aan Nadia (Mampaey) , Dany (Caen) en Sabrina (Tack), de latere Laura Lynn.

Sommigen hebben de ambitie om wat stappen naar voor te zetten, anderen voelen zich dan weer het meest gelukkig in de wat minder straf schijnende spots.

We waren dan ook heel blij verrast , begin december, deze mail van Peter ( Keereman, PK productions ) in onze mailbox te vinden.

Met als hoofding : ' Zangeres Willy Sommers brengt Full Album uit in Coronatijd '.

Dat full album ligt nu in de winkel en er staan in totaal 15 liedjes op.

Beginnen doet het met de titelsong : ' Genieten van het leven ' , die net zoals ' Zaterdag ', ' Ik laat je niet gaan ' en ' Onze liefde leeft ' (die ook allemaal op deze CD staan) als single op de markt zijn.

Naast ' Onze Liefde leeft ' (de recentste single) staan er een aantal nieuwe producties op.

We gaan er enkele uit liften waarvan we vinden dat die toch uw speciale aandacht verdienen.

Zoals het tweede nummer op het album.

' De andere kant van de maan ' is een cover van Janis Ian's ' The other side of the sun ' .

Omdat die zon toch al genoeg bezongen is, is nu de focus gericht op de maan, of wat erachter steekt.

Olala, wat is dit mooi gezongen.

En wat opvalt is dat het sfeertje van het origineel hier helemaal behouden blijft.

Dat merken we al bij de intro, en Corina's stem zit qua timbre heel dicht in de buurt van Janis (Ian) Fink.

En laten wij daar nu helemaal fan van zijn.

' At Seventeen ' , waar wacht je op Corina ?

Het tweede stemmetje zit hier zo als een schaduw' aan de 'solozang' gekleefd dat het een zalig gevoel geeft.

Dat een goede vriend van ons hier 'en plus' nog een prachtig stukje solo op de sax laat horen maakt ons nog iets gelukkiger.

Knap gedaan , Dirk ( De Schoenmaker ) , maar dat wisten we van jou.

'De Mallemolen ' (song nummer 5 )

Heddy Lester trok met dit , door haar broer geschreven, nummer naar het Eurovisiesongfestival in 1977 (London) , waar ze slechts twaalfde eindigde.

En toch vinden we dit een heel sterk nummer.

Niet simpel om het in het juiste sfeertje te zingen, maar Corina doet dit hier alweer uitstekend.

Lichtjes uptempo, maar het blijft als een ballade klinken.

We love it !

Voor altijd samen ( nr.10)

Voor wie wil weten hoe de stemmen van een producer en die van de zangeres die hij in zijn studio registreert , samen klinken moet hier even de oren spitsen.

Wat zou ik doen als ik jou niet had ?

Ja, wat ben je als producer zonder zangeres.

Een terechte vraag.

Zo terecht dat Peter ze hier al direct als eerste zinnetje stelt .

'Jij bent de gids in de donkere nacht' zo valt Corina dan maar in.

Ze heeft dat goed gezien,  en zo is de trein vertrokken voor een pretentieloos liedje van 3'18”, dat velen zullen omarmen.

Vrienden blijven doen we altijd ( nr.11)

Broer Mario kruipt hier in de huid van André ( van Duin ) en Corina in die van Willeke (Alberti).

Omdat de vraag in deze bizarre tijden al genoeg wordt gesteld is de parlando intro van het origineel

' Willeke – André – hoe gaat het ? – goed ! - en met jou? …' maar weggelaten en mag Mario , na een korte instrumentale inzet weliswaar, al meteen beginnen.

Niet met de diepe baritonstem van André, maar het klinkt verrassend goed.

Omdat Corina al menige keren in iemands huid is moeten kruipen, zou vader Alberti bijna zweren hier zijn eigen dochter te horen.

Het refreintje met de stemmen van broer en zus samen gemixt doet alle muzikale harten smelten.

Maar er staan nog een aantal pareltjes op het album , zoals ' Vlieg met me mee ' ( Snowbird ) en de 2 Kerstliedjes die u er als bonus bovenop krijgt.

(willy van bouchaute)

Alle verdere info op :

https://www.corinamusic.be/

https://www.pk-productions.net/

Enig mooi hoe de auteur haar zinnetjes draait.

Dat is een gave die slechts weinigen is gegeven.

We noemen het zelfs 'pure' poëzie.

Vreemd toch, denken we, voor een ' Doctor in de rechten '.

Tot we ontdekken dat ze die studies helemaal niet wou, want ze krabbelde al straffe zinnetjes neer vanaf haar dertiende.

Het theater daar keek ze ook naar uit, maar pa zag haar liever voor een 'echt' beroep gaan.

Dat ging ze dan ook.

In de journalistiek, de 'geschreven' pers uiteraard.

Ze doorloopt alzo meer dan één redactie , maar het is het 'echte' schrijven dat altijd een prominentie plaats in haar leven zal blijven ' bekleden ', zoals dat zo plechtig heet.

Dat resulteert al snel in de eerste boeken van haar hand.

Ook voor het theater gaat ze stukken schrijven.

Haar jongste creatie in de boekenwereld ligt hier voor ons.

Met op de cover in een vaag lichtbruine kleur de korte titel 'Wat Overblijft' met eronder in nog lichter beige de naam van de auteur.

Op de achterzijde de lovende woorden ' Een wondermooi boek over vergankelijkheid'

gevolgd door de volgende tekst : 'Wat betekent het, een huis leeg te maken waarin je je halve leven hebt gewoond? Wat laat je achter en wat neem je mee?

Wat waardeloos is, wordt kostbaar, en omgekeerd. En het meest kostbaar zijn herinneringen.'

Wie niet verder leest, en denkt in dit boek dé leidraad te vinden bij het opruimen van het eigen huis en zolder, zou zich wel eens op het verkeerde been voelen gezet.

Verwacht hier geen schatten op zolder, en geen leerrijke tips in het wegwijs maken van 'wat hou je' en van wat neem je best afscheid.

Het afscheid nemen in dit boek draait niet alleen om het huis dat moet worden achtergelaten, maar ook ,en veeleer zelfs, om het verlies van een terminaal zieke Vriend, met grote V

Er zijn de herinneringen aan de stiefzoon Mohammed, en zo aan Egypte.

De wereldreiziger die de auteur is.

Ook in gedachten.

Syrië, de vluchtelingenproblematiek.

Dat wat ooit aan de vingers kleefde, en er op een dag wel eens van tussen glipt.

De Ginkgo Biloba kan rustig in het oude huis zijn dagen blijven slijten, op de gezamenlijke binnenkoer voor het nieuwe huis staat immers al een andere.

Die nog ouder blijkt te zijn.

' Wat overblijft ' is een zegen voor de lezer die van poëtisch geschreven literatuur houdt.

De fraai gedraaide zinsbouw vraagt van de minder ervaren lezer wel wat aandacht en de nodige concentratie.

'Veel te mooi' zouden Erik & Sanne zingen.

Willem Pée, onze docent in de Germaanse eind jaren zestig, had daar een ander woord voor, maar dat gaan we hier niet herhalen.

Voor wie met Kerst naast een vat vol Glühwein, ook een vat vol emoties in huis wil halen, is ' Wat overblijft ' een absolute aanrader.

Het boek is uitgegeven bij ' Polis ' ( Pelckmans Uitgevers N.V. )

ISBN 978 94 6310 528 6 en ligt nu in de winkel.

(willy van bouchaute)

Een goed verhaal heeft niet eens een straffe titel nodig.

Dat bewijst het boek dat hier voor ons ligt.

DE OPGANG

Achter deze alledaagse benaming schuilt een wereld vol geheimen, en een leven dat vaak niet eens het daglicht mag zien.

Dat speelt zich grotendeels af in en rond het Gentse Patershol.

Ook dat laatste voorspelt vaak niet veel goeds : het hol (van de paters)

'In het hol van de leeuw', het hol van Pluto, in het holst van de nacht...

Het woord heeft nogal wat betekenissen ; soms staat het voor een veilige thuishaven, het kan staan voor een plaats waar helemaal niets gebeurt, of het kan een mens angst inboezemen.

Het Gentse Patershol kent op zich al een bewogen geschiedenis, maar wanneer de auteur van dit boek er eind negentiger jaren een huis koopt, weet hij nog niets van het geheim dat dit gebouw met zich meedraagt.

Tot hij er jaren later weet van krijgt dat er een ooit een Vlaamse man er zijn SS kostuum heeft opgehangen.

Dat prikkelt zodanig het gemoed van de nieuwe bewoner dat hij op zoek gaat naar het verhaal dat zich tijdens de laatste wereldoorlog in deze vertrekken moet hebben afgespeeld.

Zoals in de vele oude herenhuizen in en rond het Drongenhof zijn er dat nogal wat.

De weg ( de opgang ) naar de verborgen schatten (?) op zolder is dus behoorlijk lang.

Op zijn zoektocht – gelukkig zijn ze nog enkele familieleden in leven , zei het intussen hoogbejaard – komt de auteur te weten dat de zoon des huizes later een eminent professor werd, en doceerde aan de Gentse Universiteit, en dat die intussen ook al een boek over zijn vader had geschreven.

Dat die vader, naast zijn voorliefde voor alles wat Duits was, ook niet vies was van enig vrouwelijk schoon.

En er naast zijn tweede vrouw ook nog een minnares op nahield met gelijkgestemde ideeën.

Macht 'erotiseert'.

Omdat de auteur de kans kreeg om met de dochters des huizes te kunnen spreken, komen er ook nog wat andere bekende Gentse familieleden in beeld.

Zo duikt In het verhaal een vroegere Gentse filmregisseur met Griekse roots op, waarvan we onlangs een film zagen verschijnen op Eclips Televisie, waarin hij zelf één van de hoofdrollen vertolkte.

Na het lezen van dit boek kijken we er toch ietsje anders tegen aan.

Wat ons uit dit boek ook bijblijft is het luguber verhaal van de in de kapeltoren weggedoken weerstanders die bij hun ontdekking twee SS soldaten de keel over snijden.

Waarbij we ons de woorden van ons eigen vader herinneren die tijdens de oorlog ook zelf naar Oostenrijk was gedeporteerd, maar gelukkig terug was toen de geallieerden het land kwamen bevrijden : ' De Canadezen waren ook geen doetjes '.

Meer had een goede verstaander niet nodig.

Het boek gaat ook over hoe men na de oorlog met de 'collaborateurs' omging, dus ook hoe het de Vlaamse SS man uit het Drongenhof verging.

Hulp kwam er uit onverwachte hoek.

Uit welke precies, komt u bij lezing van dit boeiende verhaal te weten.

Verrassend is ook de uithaal naar een huidig Antwerps politicus en vooral dat bijkomend zinnetje dat naar zijn verleden verwijst.

' Kunnen we afrekenen ? ', vroeg een ober ons ooit nadat we net een heerlijke maaltijd achter de kiezen hadden.

Soms geven woorden een mens een raar gevoel, zelfs indien niet altijd zo bedoeld.

Net zoals het gaat met iemand 'de rekening presenteren'.

Oorlog is voor niets goed.

Ook niet wanneer die al lang ten einde is.

(willy van bouchaute)

' De Opgang ' ( Stefan Hertmans ) is 412 bladzijden dik , is uitgegeven bij ' De Bezige Bij'

( ISBN 978 94 031 01316 ) en ligt in elke zichzelf respecterende boekhandel als ideaal Kerstcadeau.

De politiek is verzot op financiën.

De eigen wel te verstaan.

Op de 'Dienst Financiën' heeft ze het ietsje minder begrepen.

Dat komt omdat die soms wel eens in hun boeken bladert, die ze liever gesloten had gezien.

Al tijdens zijn dienstjaren was Karel Anthonissen iemand die een kat een kat durfde te noemen, en nu de ex-directeur met pensioen is, kan hij nog wat meer zijn gedacht zeggen.

Omdat uitgever André Van Haelewyck ( Kritak ) een luisterend oor bood , kunnen u en ik dit gedacht nu ook doorgronden.

Daar ambtenaren meestal beter zijn in cijfers noteren dan letters , werd VRT-journalist Wim Van den Eynde gevraagd om Karels verhaal neer te pennen en in boekvorm te gieten.

Dat boek ligt nu hier voor ons.

Wanneer je een boek schrijft dat af en toe mensen in een minder goed daglicht stelt, laat je het licht best ook eerst over het eigen verleden schijnen.

Dat neemt wat wind uit de zeilen.

Zijn passage bij ' Agalev ' , zoals de partij Groen vroeger heette, zou hem parten kunnen spelen.

Dat wist Karel al voor de eerste letter op papier zou worden gezet.

Zeker wanneer er namen, en niet de minste, van partijen aan de andere kant van het kleurenpalet zouden worden genoemd, in niet al te fraaie omstandigheden dan nog.

Daarom dat hoofdstuk 1 al meteen de titel ' Agalev ' meekrijgt.

Het klinkt een beetje als een vergoelijking te stellen dat hij niet tot de linkervleugel behoorde – in die tijd hadden politieke partijen ook al vleugels – maar niet dat dit een verschil zou maken.

De PVV , het latere Open VLD, had het nooit zo begrepen op het ' Anders Gaan Leven '.

Een carrière bij de belastingen begin je meestal onderaan, als controleur.

De partijkaart wordt dan maar het best in de onderste lade opgeborgen, en niet meer verlengd.

Maar uit ervaring weet ik : de stempel raak je nooit meer kwijt.

De loopbaan bij Financiën loopt voor Karel niet altijd over rozen, al schopt hij het uiteindelijk tot gewestelijk directeur van de Bijzondere Belastinginspectie, de 'beruchte' BBI.

Het werd zoveel jaren later bij zijn pensioen echter een afscheid met de rem op.

Een beetje zoals een puber die strafstudie krijgt omdat hij net ietsje teveel de rebel heeft uitgehangen.

Het afscheid maakte Karel niet bitter, maar het onrecht volledig naast zich neerleggen, dat zou hij ook niet doen, getuige dit beklijvende boek van zomaar liefst 230 bladzijden.

Het passeerde allemaal net onder zijn neus : de kasgeldfraude, het 'gefoefel' met de scheepskredieten, het circuit van het zwarte geld, het bochtenwerk van een Toscaanse wijnboer, de politici op het jacht van een optima verzekeraar..

Niet bang om namen te noemen, zelfs niet die van de meest geslepen politicus van het land.

En met ' Luis in de pels ' en 'Systeemcorruptie' wordt de beste wijn voor het laatst bewaard.

Waaruit wij concluderen dat er nog niets veranderd is in dit land.

Dossiers worden nog altijd uit handen genomen, doofpotten hebben nog altijd hun naam niet gestolen, en wie te diep graaft wordt aan de kant geschoven, desnoods onder de eigen grond bedolven.

De ondertitel van het boek ' de grote fraude is nooit aangepakt ' spreekt dus voor zich.

Wetgevende macht, uitvoerende macht, gerechtelijke macht, parket, justitie, de één fluit – indien nodig - de ander wel terug.

De scheiding tussen ' Kerk ' en ' Staat ', een mens kan er alleen nog maar van dromen.

' Achter de schermen van de BBI ' is uitgegeven bij Kritak ( Lannoo ) en ligt nu in de boekenwinkel.

ISBN 978 94 0146 842 8

(willy van bouchaute)

De eigen veters kon ik waarschijnlijk nog maar met moeite zelf knopen.

Ik was amper groot genoeg om tussen de bovenste en onderliggende reling het houten ovaal van de piste te kunnen zien.

Met mijn pa aan mijn linkerzijde, en rechts van mij nonkel Nazaire, allebei zot van de koers.

We zaten op Blok A, niet te hoog, niet te laag, in de zestiger jaren ook al de duurste plaatsen, maar af en toe mocht het wel eens iets kosten.

Pa en nonkel werden later fan van Rik Van Looy , maar vermits die toen nog niet meereed, was het uitkijken naar Van Steenbergen-Severeyns, en Fred De Bruyne die gekoppeld was aan de Zwitser Armin Von Büren, niet te verwarren met de Hollander die nu platen draait.

Het waren echter Reginald Arnold- Fernando Terruzzi die de Zesdaagse wonnen.

We weten ook nog dat Willy ( Rupske ) Lauwers de show stal, en dat de snelste spurter die dag op de piste ook een Willy was, die achteraan Vannitsen heette.

We schrijven 1956

Straf dat we die namen later nooit meer zijn vergeten.

Vier jaar later in 1960 zagen we er Rik Van Looy- Peter Post de Gentse Zesdaagse winnen.

We hebben daar nog een grote foto van, die we omwille van de Wet van Murphy nu net niet vinden.

Weer twee jaar later, in 1962, werd het oude Kuipke door een hevige brand helemaal verwoest, maar in november 1965 zou het opnieuw uit zijn as herrijzen.

In 1974, we waren toen al een overrijpe twintiger, zaten we opnieuw in het Kuipke, maar niet als toeschouwer deze keer.

De grote baas Oscar Daemers was toen net vervangen door André D'hont.

En die was dan weer goede maatjes met Fernand Hanet, de grote baas van den Uco.

Beide heren waren op zoek naar iemand met een goede sterke stem om de reclames te lezen op de toren. En via via, in dit geval Willy Van Herreweghe en Marcel De Grauwe van wielerclub ' Sreven naar Hoger Op ' in Lochristi kwamen ze bij mij terecht.

Een uurtje voor de Zesdaagse van start ging moest ik bij hen boven in het bureau mijn pasje ophalen, wat me een plaats gaf aan de tafel van de ' delegées ' pal voor de aankomstlijn.

En ook naast de legendarische Emiel Rooms die er de sportverslaggeving deed.

Daar de verwarming er op volle toeren draaide – dat kwam vooral de drankverkoop ten goede – hing ik mijn jas dan maar snel op de rug van mijn stoel.

Wanneer ik dan op het einde van de avond – het was dan al morgen- de jas terug om de schouders sloeg, voelde die toch vaak ietwat zwaarder aan.

Op het lezen van de reclames was weinig of geen controle, niet over de lengte van de teksten en ook niet over het aantal keren dat die door de toen nog kramiekelige geluidsinstallatie werden gestuurd.

Dat hadden ook de 'promo' jongens van de sponsorende firma's al snel door.

Niet dat ik zomaar voor een gat te vangen was, maar de citroenjenever – in de volksmond een ' dotsken ' genoemd - smaakte heerlijk lekker, en de Rodenbach was toen al top.

Van Remi De Moor van 'Vosschemie' , met een gouden hart voor de wielersport, kreeg ik open en bloot een topwijntje in een grote houten verpakking, die ik nog altijd heb. De houten verpakking, wel te verstaan, maar dat had u al door.

Als beloning omdat ik zijn reclame zo mooi had gebracht.

Op een avond zag ik vlak voor mij in Blok A Maurice De Groote zitten.

Maurice runde een bedrijf van kranen pal aan de afrit van de E17 in Beervelde, en deed de depannage van voertuigen

Omdat we weinig mensen kennen met zo'n groot hart voor mensen in nood als Maurice stuurden we deze slogan het volle Kuipke in : ' Voor al uw 'depannages ' en kraanverhuur, één adres : 'Maurice De Groote en Zoon ' , Beervelde '

Waarop me Maurice me samen met zijn echtgenote verwonderd aankeek.

Dat heette dan 'onbetaalde reclame' in de letterlijke zin van het woord, maar we hebben er nog altijd geen spijt van.

De directie van Het Kuipke en zo ook van De Gentse Zesdaagse kende nogal wat wissels, tot de organisatie van het mooiste winterevenement in handen kwam van ' Golazo ', een vaste waarde intussen in het wielergebeuren.

Onder hun vleugels en die van de stad Gent gingen we er de jongste jaren live-radio maken, achtereenvolgens voor Stadsradio Roeland, Cool FM, Club FM, Family Radio en nu voor onze eigen mediasite hier.

klik HIER voor onze reportage van de finale van vorig jaar.

Voor wie toch iets van de (afgelaste ) Zesdaagse 2020 wil meekrijgen klikt HIER

(willy van bouchaute)

( foto's 2010 : ivan bracke )

 ' GELUK UIT DE OVEN '

De titel van het allernieuwste ' Bake Off Vlaanderen ' boek is niet alleen knap gevonden, er schuilt nog veel waarheid in ook.

Zeker in deze bizarre tijden waar een mens zijn geluk wat dichterbij moet gaan zoeken.

Nu het succesrijke Vier programma ' Bake Off Vlaanderen ' zijn 2020 editie in de koningin der badsteden heeft op gang geschoten  is de tijd rijp om zelf de oven aan te zetten.

Niet vooraleer eerst hun 177 bladzijden tellend boek ' Geluk in de oven ' te hebben doorgenomen.

Na de nog 'oven warme' cover, hier met fluwelen handschoenen aangepakt , krijgen we al een eerste blik op de nieuwe kandidaten die nog geruime tijd uw TV scherm zullen sieren.

Na een overzicht van de algemene inhoud, kijken de juryleden u toe.

Regula Ysewijn is daarbij helemaal haar eigen retro zelve, en ook Herman Van Dender heeft speciaal voor de gelegenheid zijn geruit roze vestje nog eens uit de kast gehaald.

'Host' Wim Opbrouck toont heel even dat hij zijn jasje nu wel dichtkrijgt, en laat op de volgende pagina zien welke reddingsboei hij daarvoor nodig had.

Daarna is het de beurt aan de 10 kandidaten om het strand van Oostende te 'ontdekken.

Vervolgens krijgt elke kandidaat 2 maal een foto-moment , onderstreept door één van zijn of haar markantste quotes.

Tijd voor het serieuze werk nu.

De basis wordt gelegd door de inhoud van de voorraadkast, met wat goede raad er boven op.

En als het dan nog niet lukt, zijn er wat trucs om dat te voorkomen.

Met deze ' baking hacks ' zijn de 5 eieren op de bladzijde ernaast zo geklutst.

En daar zijn ze dan : de recepten !

Reizen vanuit je keuken.

Gelukkig mag dit nog in deze vreemdogende tijden.

Met ' De wereld rond in taart en gebak ' is de toon meteen gezet.

Vliegen ging nooit zo snel, want met de ' New York Cheesecake ' zitten we meteen over de grote plas, al schijnt er aan deze cake toch nog wat Griekse 'feta' te kleven.

We keren een heel eind terug en landen in Wenen waar de ' Sachertorte ' wordt aangesneden.

We zeggen goede dag in Portugal, Spanje, Turkije , Italië, Frankrijk.

Bij de ' Lemon Pie ' weten we even niet meer waar we zijn, en dat blijft een tijdje zo.

Maar erg is dat niet.

We blijven even hangen op bladzijde 87, waar de ' Mojito-taart ' ons met haar glanzende

halve limoen-maantjes toelacht.

Daar gaan we ons straks even aanzetten.

Eens de wereld rond zitten we in ' Eat In – Herfst en winter ' , met alweer een aantal aanlokkelijke gebakjes.

De 'Leo-taart met chocolademousse' ziet er heerlijk uit.

Er zit zelfs een strikje rond.

Op de volgende pagina blinkt de Biscuit , met Advocaat.

Niet dat hij er één nodig heeft, maar in dit geval is dat een hele meerwaarde.

Even verder stuiten we op ' Filodeegrolletjes met Feta en Groene Asperges '.

Een combinatie die we niet zo direct voor ogen hadden, maar we gaan dat toch eens uitproberen.

Na het allerlaatste recept ' Appelplaattaart ', die je zo in je brooddoos meeneemt, mogen de fotografen Wout Hendrickx, Greetje Van Buggenhout en Leen Depooter nog even aan het werk.

Ilse D'Hooge heeft intussen al voor alle recepten getekend.

God zag dat het goed was, en wij ook.

Recepten met de vermelding van het aantal personen, de bereidingstijd, de ingrediënten, een kleine omschrijving en de bereiding zelf , alles wordt piekfijn en overzichtelijk uitgelegd.

'BAKE OFF VLAANDEREN' , Geluk uit de oven ' is uitgegeven door SBS & Manteau/ Standaard Uitgeverij ( ISBN 978 90 223 3757 8 ) en ligt nu in de winkel.

https://www.vier.be/bake-off-vlaanderen/dit-zijn-de-kandidaten-van-bake-off-vlaanderen-2020

(willy van bouchaute)

We wisten al geruime tijd dat er plannen waren om een boek te schijven.

Ondanks hij het druk had en zijn agenda al twee jaar ver volgeboekt stond.

Weinig steden op de wereld die Frank Van Laecke nog niet heeft gezien.

Meestal trok er hij naartoe voor het werk.

Als regisseur van toneelstukken, musicals en mega-spektakels zijn er op deze aardbol weinig betere te vinden.

We ontmoetten elkaar voor de eerste keer, vele jaren terug, op het terrein van Sporting Lokeren, waar Eddie Claes – een gezamenlijke vriend- ons aan elkaar voorstelde onder het goedkeurend oog van Herman Van Molle.

Het Lokeren van toen , met toppers als Lato, Lubanski, Larsen, Hoogenboom, Verheyen, trok nogal wat bekend volk naar Daknam.

Jaren later zagen we Frank terug op Overmere Donk waar hij aan, en op, het meer één van zijn eerste grote openluchtspektakels regisseerde.

Straf gastje, dachten we toen al.

We zouden hem nadien nog wel een aantal keren terugzien, zoals drie jaar geleden in Flanders Expo waar hij de Disney-musical ' The Little Mermaid ' regisseerde, en in februari dit jaar nog bij de lancering van ' Daens 2.0 ' bij Studio 100 in Puurs.

In juni 2018 volgden we Frank zelfs een dag lang met de camera in aanslag, zo kregen we al enig idee hoe intens de regisseur met zijn werk bezig is.

Wanneer u HIER klikt, kan u even met ons mee.

De uitnodiging voor de boekvoorstelling van ' De Echo van de Schreeuw ' viel begin deze maand in onze mailbox.

Op maandag 19 oktober om 20 u werden we verwacht in de Gentse Minardschouwburg.

We moesten ons vooraf inschrijven en alles zou 'corona- proof ' verlopen.

Toen nog niet wetende dat het virus intussen zo hard zou toeslaan zodat alles moest worden gecancelled.

'Met spijt in het hart, maar toch met trotse gevoelens' , zo meldde ons Frank en ook André ( Van Halewyck ) , die ons het boek dan maar toestuurde.

Nooit gedacht dat Frank Van Laecke een thriller zou schrijven.

We hadden eerder een boek met imposante belevenissen uit zijn zo rijk gevulde carrière verwacht.

Niet dus.

Het boek mag dan wel als thriller worden aangeprezen, het is heel wat meer dan dat.

' Literaire Thriller ' is wat onderaan op de cover staat te lezen.

Dat is een benaming die al wat meer de lading dekt.

Het verhaal is doorspekt met literaire ontboezemingen , de Griekse mythologie is nooit ver weg, en aan de klassieke muziek wordt volop de liefde verklaard.

Geen boek dus om zo maar even tussen de soep en de patatten door te nemen.

Het vraagt de volle aandacht, anders ben je zo de draad van Ariadne kwijt.

En ja, die zit er dus ook in.

Zo maar liefst 113 hoofdstukken telt ' De Echo van de Schreeuw ', plus een ' Epiloog '.

Die zijn samen goed voor 351 pagina's spannende lectuur.

Warm aanbevolen in deze bizarre tijden.

'De Echo van de Schreeuw ' is uitgegeven door Kritak ( Uitgeverij Lannoo /Tielt )

ISBN 978 94 0147 309 5,  en ligt nu in de winkel

(willy van bouchaute)

Herinneringen.

Wat goed dat die er zijn !

Sommige hebben we van onszelf, andere werden ons verteld.

In de wetenschap dat ze de innerlijke mens verrijken, dragen we er best zorg voor.

Zo vond Karine Van Den Heuvel (echtgenote Fernand Huts) de verhalen die haar moeder haar ooit vertelde zo aangrijpend dat ze die absoluut wou doorvertellen.

Het is dan een zegen iemand in de omgeving te hebben die niet alleen een luisterend oor biedt, maar ook nog eens over de gave beschikt om die verhalen meesterlijk neer te schrijven.

Met een begenadigd auteur in de buurt als Ivo Pauwels – intussen vriend 'des huizes' – zou dat zeker lukken.

Te meer dat Ivo haar eerste verhaal over ' Wat mijn kleinzoon weten moet ' zo aanschouwelijk en pakkend had neergepend dat deze, in boekvorm gegoten , oorlogskroniek een waar succesverhaal werd.

En zie, nu bijna exact drie jaar later, ligt het boek ' Wat mijn moeder mij vertelde hier' voor ons.

Het verhaal start in het Mechelen van eind jaren '30.

De nakende oorlog is heel dichtbij de eigen deur.

De 3 zusjes Calluy: Vicky, Désirée en Alice beleven er hun eerste liefdesavonturen, en vinden daarin steun bij elkaar.

Pa is goed bevriend met kruidenier Dolf Verbraecken, en ma krijgt regelmatig madame Vernon, de tweede echtgenote van de plaatselijke bakker op bezoek.

Des, de middelste van de zusjes, is helemaal weg van diens oudste zoon Roland.

Maar die schijnt meer aandacht te hebben voor Vicky ,de oudste van de 3, terwijl die dan weer een oogje heeft op Jef, die knappe rechtenstudent.

Hun tienerleven ziet er uit zoals dat van elke doorsnee jong - adolescent, tot de dag dat de oorlog hun wezen en denken helemaal overhoop gooit.

De familie ontvlucht even de gruwel naar Frans - Vlaanderen, maar is net iets te vroeg terug om te ontsnappen aan de hevige bombardementen op hun thuisstad.

Het verhaal op zich is zo boeiend dat het boek vraagt om in één ruk te worden uitgelezen.

Dat vergt toch wel ietwat van onze tijd, want het telt zomaar liefst 301 pagina's.

Laat ons meteen zeggen dat geen enkele van die 301 bladzijden ons ook maar één moment heeft verveeld.

Er zijn weinig auteurs die erin slagen om de lezer van bij het eerste hoofdstuk van hun boek zo het verhaal binnen te sleuren.

Dat heeft uiteraard heel wat met de eigen, kleurrijke, schrijfstijl van Ivo Pauwels te maken.

Op pagina 95 staat een volzin van – we hebben ze geteld - zomaar liefst 40 woorden, en toch leest die even vlot als een trein over de rails gaat.

Enig mooi ook hoe sommige zinsneden worden ingekleurd.

Wat vind u van deze ? : ' Ook de afgeleefde lederen zetel zucht heel even wanneer ze zich erin neervlijt.'

Of , ' Ze behoort tot die blauwe, zuivere lucht zonder donkere wolken waarin hij als parachutist zo graag vertoeft '

En ' hij is een scharrelgraantje minder op zijn gemak '.

Wat is dit toch allemaal enig mooi neergeschreven !

Wie het Mechelen van vroeger een beetje mocht kennen, ziet zichzelf zo Café Bachus, Den Beer, of L'Amitié binnenstappen.

Omdat we zelf , al was het dan meer dan twintig jaar later, onze legerdienst deels in de Baron Michel kazerne vervulden, kennen we stad toch ook een beetje en stappen we zo mee door de Bruul en de Consciencestraat, en zien we dan ook de Dossin kazerne voor ons.

Waar zich tijdens de oorlog vreselijke taferelen afspeelden.

Voor de nostalgische warmte in het boek zorgt de goede oude Surdiac kachel, waarvoor zelfs de Minervachocolade van Martougin gaat smelten.

We kijken even mee in de 'ijskoele' ogen van Greta Garbo en voelen zo de hete adem van die andere Grete ( Natzler ) , de Weense sopraan die naast het zingen ook nog vlotjes de acteerkunst beheerst.

De botanicus in Ivo Pauwels laat u meekijken bij het tellen van de madeliefblaadjes

die - zo komt u te weten - altijd oneven in aantal staan.

Al begrijpen we er de ballen van, het West-Vlaams komt met ' ne kalisjeklutser ' en

' da's tielik op de loeten ' ook even aan bod.

Zinnetjes als ' Straatverbod van 20 tot 5' , ' Binnen blijven, waag u niet op straat ' , 'De scholen zijn voor onbepaalde tijd gesloten' en ' Goed nieuws bestaat niet meer' klinken dan weer akelig dichtbij.

' Geen zorgen maken ' brengt dan weer de hoop die ieder mens nodig heeft om te overleven.

Het is een verademing dat het boek nu verschijnt, in deze bizarre tijden waar het ook vechten is, tegen een onzichtbare vijand weliswaar.

En waarvan we weten dat eens de strijd voorbij, het gevaar nog altijd in een klein hoekje schuilt.

' Wat mijn moeder mij vertelde ' krijgt bij ons een ereplaatsje, dat bekomt het zeker ook bij ! 

Het boek is uitgegeven bij ' Lannoo ' en ligt nu in de winkel.

ISBN 97894014 72340

(willy van bouchaute)

Wie de reportage rond het boek ' Wat mijn kleinzoon weten moet ' nog eens wil nalezen, klikt dan maar hier.