De politiek is verzot op financiën.

De eigen wel te verstaan.

Op de 'Dienst Financiën' heeft ze het ietsje minder begrepen.

Dat komt omdat die soms wel eens in hun boeken bladert, die ze liever gesloten had gezien.

Al tijdens zijn dienstjaren was Karel Anthonissen iemand die een kat een kat durfde te noemen, en nu de ex-directeur met pensioen is, kan hij nog wat meer zijn gedacht zeggen.

Omdat uitgever André Van Haelewyck ( Kritak ) een luisterend oor bood , kunnen u en ik dit gedacht nu ook doorgronden.

Daar ambtenaren meestal beter zijn in cijfers noteren dan letters , werd VRT-journalist Wim Van den Eynde gevraagd om Karels verhaal neer te pennen en in boekvorm te gieten.

Dat boek ligt nu hier voor ons.

Wanneer je een boek schrijft dat af en toe mensen in een minder goed daglicht stelt, laat je het licht best ook eerst over het eigen verleden schijnen.

Dat neemt wat wind uit de zeilen.

Zijn passage bij ' Agalev ' , zoals de partij Groen vroeger heette, zou hem parten kunnen spelen.

Dat wist Karel al voor de eerste letter op papier zou worden gezet.

Zeker wanneer er namen, en niet de minste, van partijen aan de andere kant van het kleurenpalet zouden worden genoemd, in niet al te fraaie omstandigheden dan nog.

Daarom dat hoofdstuk 1 al meteen de titel ' Agalev ' meekrijgt.

Het klinkt een beetje als een vergoelijking te stellen dat hij niet tot de linkervleugel behoorde – in die tijd hadden politieke partijen ook al vleugels – maar niet dat dit een verschil zou maken.

De PVV , het latere Open VLD, had het nooit zo begrepen op het ' Anders Gaan Leven '.

Een carrière bij de belastingen begin je meestal onderaan, als controleur.

De partijkaart wordt dan maar het best in de onderste lade opgeborgen, en niet meer verlengd.

Maar uit ervaring weet ik : de stempel raak je nooit meer kwijt.

De loopbaan bij Financiën loopt voor Karel niet altijd over rozen, al schopt hij het uiteindelijk tot gewestelijk directeur van de Bijzondere Belastinginspectie, de 'beruchte' BBI.

Het werd zoveel jaren later bij zijn pensioen echter een afscheid met de rem op.

Een beetje zoals een puber die strafstudie krijgt omdat hij net ietsje teveel de rebel heeft uitgehangen.

Het afscheid maakte Karel niet bitter, maar het onrecht volledig naast zich neerleggen, dat zou hij ook niet doen, getuige dit beklijvende boek van zomaar liefst 230 bladzijden.

Het passeerde allemaal net onder zijn neus : de kasgeldfraude, het 'gefoefel' met de scheepskredieten, het circuit van het zwarte geld, het bochtenwerk van een Toscaanse wijnboer, de politici op het jacht van een optima verzekeraar..

Niet bang om namen te noemen, zelfs niet die van de meest geslepen politicus van het land.

En met ' Luis in de pels ' en 'Systeemcorruptie' wordt de beste wijn voor het laatst bewaard.

Waaruit wij concluderen dat er nog niets veranderd is in dit land.

Dossiers worden nog altijd uit handen genomen, doofpotten hebben nog altijd hun naam niet gestolen, en wie te diep graaft wordt aan de kant geschoven, desnoods onder de eigen grond bedolven.

De ondertitel van het boek ' de grote fraude is nooit aangepakt ' spreekt dus voor zich.

Wetgevende macht, uitvoerende macht, gerechtelijke macht, parket, justitie, de één fluit – indien nodig - de ander wel terug.

De scheiding tussen ' Kerk ' en ' Staat ', een mens kan er alleen nog maar van dromen.

' Achter de schermen van de BBI ' is uitgegeven bij Kritak ( Lannoo ) en ligt nu in de boekenwinkel.

ISBN 978 94 0146 842 8

(willy van bouchaute)