1 meter 96 meet hij , Dominique.
Gelukkig is er genoeg beenruimte rond de ' driver seat ' van de Mercedes Vito.
En maar goed ook , want de trip oogt behoorlijk lang.
Ruim 1150 km is het van Nokere naar Saint-Tropez.
Dominique is één van de vaste chauffeurs in het Guy Pieters team.
Met de lange haren , achter in één lange streng gebonden , lijkt hij zo uit
' De Laatste der Mohikanen' te komen gestapt.
Dominique heeft zo'n boeiend leven achter de rug , dat er behoorlijk wat te vertellen valt.
We - dat zijn mijn (camera)vrouw en ik - luisteren meer dan 11 uur lang , de vier stops inbegrepen , geboeid naar zijn verhalen.
Door de ramen van de Mercedes Vito is er nu toch weinig te zien.
Het is immers altijd ietsje minder 'stressy' , 'dat rijden bij nacht'.
De klok draait rond tienen , wanneer we voor de B&B van Madelon en Maurice aan de Canoubiers nummer 5 onze koffers , inclusief camera en statief , uitladen.
Slapen zit er niet meteen in , want binnen het half uur staat Dominique opnieuw voor onze deur.
Nu gaat het richting Place des Lices , zo'n hooguit 4 km verder, waar hij ons afzet aan de Boulevard Vasserot 28.
In de ' Foundation Linda et Guy Pieters' wacht ons 'Temptation ' , de jongste vernissage rond de werken van Koen Van Mechelen.
Zelf kan u de tentoonstelling nog bezichtigen tot en met 28 augustus,
Het is Linda zelf , die ons enkele uren later terugbrengt naar de B&B van Madelon en Maurice.
De thermometer wijst zelfs bij valavond zo'n veertig graden Celsius aan.
Het zwemwater van Villa M mag dan wel bij temperaturen als deze een hoop verkoeling brengen , we duiken er vandaag niet in.
Bart vult het zwembad wel in zijn eentje , samen met Patrick die af en toe ook een plonsje waagt.
Bart heet van achteren ' de Graaf ' .
' de Graaf ' is niet zijn echte , maar een artiestennaam.
Dat is handig , vooral voor een DJ met een piratenradioverleden.
Plaatjes draaien kan hij als de besten.
En dat is precies wat hij morgen gaat doen, op het verjaarsfeest van Guy en Linda.
Patrick gaat hem daar , door de middag en avond, een beetje bij helpen , en wanneer het feest gedaan is, ook het licht uitdoen.
Al kan je daar in de villa van Guy en Linda Pieters aan de Route des Salins in Saint-Tropez nooit een echt uur op plakken.
Dresscode / White
Dat is wat er op onze uitnodiging staat.
Het thema heet ' Dejeuner sur l' Herbe ' .
Helemaal nieuw is dat niet , want het feest van zo'n tien jaar geleden in Saint-Paul-de-Vence ( Guy werd toen zestig ), kreeg dezelfde titel mee.
Het is eerst aperitieven in de voortuin onder de reusachtige 'pins parasols'.
Sta – tafeltjes genoeg, en maar best ook ,want er worden om en bij de 700 genodigden verwacht.
Anders dan in Saint-Paul-de-Vence , spotten we vandaag weinig of geen politici onder de aanwezigen.
De nationale feestdag is dichtbij, en voor je het weet raak je , met al die stakingen in de luchtvaart , nooit op tijd weer in Brussel.
Dus ook geen Delphine in de 'Villa Les Ecureuils'.
Die moet overmorgen in Brussel naast prinses Claire , de echtgenote van prins Laurent , op de eretribune zitten , en van daaruit de troepen overschouwen.
Het robuuste smeedijzeren hekken dat toegang geeft tot het reusachtige domein blijft vandaag gesloten.
Iedereen moet , na controle, te voet door het kleine poortje links.
Sommigen worden per ' navette ' (shuttlebus) aangevoerd , anderen hebben zonet voet aan wal gezet op ' Plage Canoubiers ' , het strand hier rechtover.
' Aujourd'hui pas des embrassements ici ' , No kisses ! '
Het gitzwarte bord is vastgespijkerd aan de verweerde stam van een eeuwenoude boom.
De sierlijke witte letters zijn van de hand van een kalligraaf die de knepen van het vak kent.
De boodschap is duidelijk , ook hier loert het virus om de hoek.
Zelfs met een Marc Van Ranst in de buurt – die staat toevallig aan het tafeltje naast ons – kijkt een mens maar beter een beetje uit.
Zeker nu de champagne zo welig vloeit , en het publiek er als ' om te zoenen ' uit ziet.
' Wacht in uw geval maar tot het nieuwe vaccin er is ' , raadt de viroloog ons aan.
Gelukkig duurt het wachten op de glaasjes champagne en 'd' amuses ' heel wat minder lang.
' Diner privé catering ' staat op het servetje dat op onze tafel ligt.
En ook nog ' Star of Flanders '.
Gelogen is het niet, want alles gaat heerlijk binnen.
Geen idee hoeveel mensen hier aan het werk zijn , de filmbeelden hieronder geven u al enig idee.
Om 14 uur stipt - we zijn dan anderhalf uur verder - is het verzamelen geblazen op het ietsje hoger gelegen terrein , rond en achter het zwembad.
Gastheer Guy en gastvrouw Linda voeren de troepen aan.
Aan de flank van de villa staan een drietal genummerde tafels , met rechts ervan een podium met plaats voor zo'n 7 muzikanten. Juist gepast om de 'band' die hier straks komt optreden te deponeren.
Maar dat is voor later , want eerst moet ' Bart ' – u kent hem intussen van hier hoger – de gasten wat entertainen.
En dat doet ie als de beste met heel wat tubes (Franse bekende chansons ) – we zijn niet voor niets in La Douce France – maar ook Sommers ' Laat de zon in je hart ' mag evengoed de speakers door.
Het diner is in buffetvorm en om de duimen van af te likken, waar je aan dit laatste, in een 'chic' gezelschap als dit, maar beter niet begint.
Aan tafel 2 zit Ivan ( De Witte ) , waarmee we nog school liepen aan het Gentse Sint-Lievens college.
We gaan even goedendag zeggen , en hij zegt goedendag terug.
Want hij kent ons nog , niet eenvoudig als je zoveel mensen ontmoet , baas bent van een groot consultancy bedrijf , en ook nog eens voorzitter van een eerste klasse club als AA.Gent.
Eens alle Franse chansonniers , van Julien Clerc, over Joe Dassin, Jacques Dutron, Christophe, tot Gerard Lenormand er zijn doorgejaagd , krijgt Bart even een rustpauze – een DJ is ook wel eens toe aan een hapje – en mag een knappe Oekraïense violiste de strijkstok over de snaren laten glijden.
Waar in het thuisland vaak ' troïsti muzyki ' ( drie muzikanten ) op het podium staan , rooit zij het hier helemaal in haar eentje.
Al biedt een vooraf opgenomen bandje haar toch enige ondersteuning.
Onze camera had haar daarnet bij de receptie ook al in het vizier.
' Ze heeft heel veel talent ' , zei een toeschouwster ons van op de eerste rij.
Alsof we dat nog niet in de gaten hadden.
Er komt dan ook verdiend applaus.
Al klinkt het applaus van de gasten aan de andere tafels rond het zwembad al wat harder dan dat van de genodigden die , gehurkt of languit liggend op de witte lakens , de achterliggende grassprietjes strelen.
Het oog wil ook wel wat , en van daar uit is de Oekraïense ietsje moeilijker te zien.
Maar geen nood, want er is ook nog Patrick Chagnaud om de mensen te entertainen. Geen Saint- Tropez zonder zijn gendarme , en niemand beter dan Patrick om dat personage gestalte te geven. De filmbeelden onder zeggen genoeg.
We weten niet of die sensuele Slavische muziek daar voor iets tussen zit , maar de thermometer flirt intussen met de grens van de vijfenveertig graden Celsius.
De ijscoupe ziet er hemels uit , en is dus meer dan welkom.
De Oekraïense schone houdt het voor bekeken, en trekt de stekker uit de viool.
Stradivarius zou hierbij grote ogen hebben getrokken , maar helaas is die al meer dan 375 jaar dood.
Stil valt het niet , want Bart stuurt alweer wat ' tubes ' richting zwembad , nu wat meer ' up tempo' dan daarnet.
Kwestie van het publiek wat warm ( ? ) te maken voor de komst van de volgende artiest.
Er staat een drum, een gitaar, een basgitaar, een tweedelig klavier, een sax en een trompet op het podium, plus nog wat microfoons.
Die instrumenten krijgen zo meteen allemaal een naam.
Zo zal onder andere Eric Melaerts - die we al heel lang kennen - vanavond nog eens laten zien hoe een Fender gitaar moet worden bespeeld , en zal Dirk Van der Linden magistraal de toetsen beroeren.
Dirk zal ons later in de vooravond nog verrassen met te zeggen, dat hij de schoonzoon is van Roland.
Nee, niet de Roland aan wie ge nu allemaal denkt, maar Roland De Kegel, in de jaren zeventig nog bestuurslid van onze Garnets ' Fanclub, en nu nog altijd één van onze goeie vrienden.
Eens alle muzikanten het podium op , springt Paul als een duivel - bij gebrek aan een wijwatervat - uit een doosje de dansvloer op.
De dansvloer is deze keer heel mooi betegeld en noemt eigenlijk ' 'zwembadrand ', maar dat kan Paul ( Ambach) niet schelen.
Je bent niet voor niks ' Boogie Boy '.
Meer dan een uur zal hij van ' sajet ' geven met soul toppers als ' Soul Man'
en ' Sex Machine ' , maar ook met – hoe kan het anders - 'Twist à Saint-Tropez'.
Als een jong veulen – Paul is net 74 geworden - host en huppelt hij over het terrein.
Ik zou toch maar oppassen bij zo'n hitte.
Het is Bart die de laatste tonen mag zetten.
De klok wijst al 21 uur aan.
Tijd om onze B&B op te zoeken , waar Maurice en Madelon ons nog een rosé of twee voorzetten.
De volgende morgen om 7 uur schuift Dominique de deur van de Mercedes Vito voor ons open.
We zeggen goedemorgen tegen Josephina, en ook tegen Mihai en Xyba
Josephina spreekt goed Frans , Mihai kent 'nur' Roemeens, en Xyba 'broebelt' meestal wat in een voor ons onverstaanbare taal.
Het worden 1150 interessante kilometers.
Het is ietsje over half acht wanneer we in Nokere de eigen auto instappen.
Niet zonder eerst Dominique te hebben bedankt voor de veilige terugreis, en afscheid te hebben genomen van Josephina en Mihai , die – 'gentille' als hij is – eigenhandig al onze koffers overlaadt.
We vergeten het bijna , maar zeggen toch ' Tot ziens ' tegen Xyba
Xyba gromt iets onverstaanbaars terug , en heft zelfs even de poot op , alsof hij ons in alle rust wil uitwuiven.
' En zeggen dat hij thuis geen poot uitsteekt ' .
Grapje natuurlijk.
De hond van Linda is best goed opgevoed.
(willy van bouchaute)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
