Vier maanden en een half is er keihard gewerkt om dit project tijdig klaar te krijgen.
Maar Guy Pieters zou Guy Pieters niet zijn, mocht dit niet zijn gelukt.
De gedreven kunstliefhebber en mecenas uit Sint-Martens-Latem bij Gent wou zijn hernieuwde Galerij in het Franse Saint-Paul de Vence beslist tegen zijn 60-ste verjaardag klaar hebben. Daar hij dit jaar ook nog eens 35 jaar getrouwd is met zijn, zoals hij zelf zegt, muze Linda, en daarnaast net 40 jaar in de kunstwereld vertoeft, moest deze droom absoluut slagen
En zie, dinsdag 23 juli was het zover.
Het gebouw is trouwens uniek in de streek, maar later meer hierover.
18 uur, de eerste genodigden komen aan.
Sommige worden door Pieters’ privé chauffeurs bij hun hotel opgehaald, andere komen dan weer zelf met de wagen.
En voor iedere wagen die aankomt staat een buddy klaar om de sleutels over te nemen.
Soms zijn er dat zelfs, zoals hier, vier of vijf.
Of dat aantal varieert naarmate de grootte van de wagen, of de inhoud ervan, zijn we niet gaan achterhalen.
We zouden zelfs niet durven.
Meteen wordt ons ook duidelijk hoe belangrijk het bestuur van deze Franse kunststad tegen de figuur en de persoon Guy Pieters aankijkt.
Een uur van tevoren wordt de “Chemin de Trious” , waar de galerij zich bevindt, immers voor alle verkeer hermetisch afgesloten.
We zien het in Latem en Knokke, waar Pieters ook galerijen heeft, nog niet zo direct te gebeuren.
En zo te zien rijdt er af en toe ook nog eens een wit wagentje rond om het doorgangsverbod kracht bij te zetten.
Nog geen half uur later stromen, er is geen juister woord voor, met bosjes de gasten toe.
Het zullen er uiteindelijk zo’n 1500 zijn.
Voor sommigen wordt het nu al een eindje lopen, maar geen zorg : de beloning wordt groot.
Het is altijd een geruststelling als grote baas om je artiesten in de verte te zien aankomen.
Op de eerste uitnodiging, die we voor dit evenement in de bus kregen, stond alleen de naam van Koen Vanmechelen vermeld, maar kijk wie we daar hebben : Arne Quinze.
Vergezeld van zijn echtgenote An Lemmens, die in haar fleurig kleedje meteen alle aandacht trekt.
Arne krijgt vanavond voor zijn kunstwerken de beschikking over een gloednieuwe zaal in het gebouw, waar de vloer, gelegd door Mario Bogaert van “ Bogaert Kunst(stof) vloeren” uit Lochristi, nog eens extra is geboend.
Wie dacht dat je voor de “beau monde” ietsje verderop in Nice of Cannes moest zijn, heeft het niet zo goed begrepen : het is hier dat vanavond de lamp brandt!
En het zijn uiteraard de dames, die de meeste aandacht trekken.
Voor een gebeurtenis als deze kan je immers al eens wat langer in de kappersstoel gaan zitten en wat extra plooitjes in je jurk (laten) strijken.
We maakten hier voor u al een kleine selectie, maar onder bij “ Hier de Foto’s” vindt u helemaal uw gading.
Als het gros van de gasten is gearriveerd, is het tijd voor de balkonscène, die heel wat meer emoties losweekt dan deze, welke we enkele dagen eerder bij de troonwissel hebben gezien.
Guy Pieters heeft, als bedanking, nogal wat namen op zijn papiertje staan, maar de eerste woorden van lof zijn voor vrouwlief Linda, waarmee hij, zoals het heet, 35 jaar lief en leed deelt.
Zij was het die, aldus Guy, de aanzet gaf om deze galerij in Saint-Paul de Vence te heropenen.
Linda, die meestal rustig op de achtergrond blijft, is hierbij toch duidelijk geëmotioneerd.
Dat zij toevallig hier in dit Franse kunststadje haar man leerde kennen, zal zeker nog wat extra gevoelens hebben losgeweekt.
Na het lijstje met namen te hebben afgewerkt, nodigt Guy iedereen uit om de 3 lopende tentoonstellingen binnen een bezoek te brengen.
In de linkse zaal staat en hangt het oeuvre van Koen Vanmechelen.
Vanmechelen is niet de eerste de beste.
Er lopen op dit moment wereldwijd zo’n 17 expo’s met werken van hem.
In het interview met hem onder, hoort u precies waar.
In zijn werk is ook de wetenschap nooit ver weg.
Niet iedere kunstenaar mag zich zomaar “doctor honoris causa” van de Hasseltse Universiteit noemen : Koen dus wel.
En op 6 september mag hij alweer een trofee in ontvangst nemen, vertelt hij ons.
Eén van zijn befaamde projecten is “ The Cosmopolitan Chicken” , een wereldwijd kruisingsprogramma met nationale en regionale kippenrassen : de Belgische "Mechelse Koekoek" en de Franse "Poulet de Bresse” is er zo eentje.
Over het “Medusa” beeld links op de foto geeft Koen ons onder ook een woordje uitleg.
Opvallend is ook de immense kooi met levende roofvogels, die reikt tot in de nok van het dak.
Alleen maar mogelijk omdat Guy Pieters van de lokale overheid de uitzonderlijke toestemming kreeg om even van de plaatselijke bouwregels af te wijken, en het gebouw 2 meter hoger te maken dan voorheen.
De rechtse zaal is voorbehouden voor het werk van Jan Fabre.
Fabre , die 11 jaar geleden zo’n anderhalf miljoen juweelkevers losliet in het Koninklijk Paleis in Brussel, heeft er blijkbaar toch nog wat opgespaard om hier de muren te bekleden.
Al gaat het hier echter wel om “ paintings”.
Ook enkele skulls (schedels ), die nog net genoeg tanden hebben om wat pluimvee overeind te houden, zijn met hun unieke schilden bedenkt.
We nemen de trappen naar de benedenzaal, en staan meteen voor het werk van Arne Quinze.
De kunstenaar, die nu Sint-Martens-Latem als thuisbasis heeft, kan hier in het Franse Zuiden meteen op bekende belangstelling rekenen.
Of Karel en Mireille De Gucht hier de vele tatoeages op het lichaam van “tattoo-boy” Arne viseren of eerder het werk achter hem, valt niet zo dadelijk af te leiden.
De Europese commissaris voor Handel is niet alleen een kunstliefhebber, maar ook een persoonlijke vriend van Guy en Linda Pieters.
Echtgenote Mireille is zelfs bestuurslid van een kunstschool.
Het is bekend dat Karel De Gucht nooit om een straffe quote verlegen zit.
Luister maar eens naar onderstaand interview met hem, waarin we kort even de naam
“ Delphine Boël ” laten vallen.
Terloops willen we toch ook eens het warme licht in deze ruimte benadrukken : ook daar is met heel veel zorg aan gewerkt.
In de tuin is het intussen puffen, maar ook daar is aan gedacht.
Er staan genoeg parasols als bescherming tegen de strafste zonnestralen, en drank is er in overvloed.
Geen cava maar echte champagne, wat dacht je, geschonken in flinke glazen en niet in fluitjes van een cent.
Stevige armen torsten al even stevige kaasbollen over en weer, zodat de gasten op dat punt ook al geen klagen hadden.
En de messen? Die zagen er gevaarlijker uit, dan ze waren.
Daar de “Searching for Utopia” ( 310 x 525 x 715 cm ) , het indrukwekkende brons van Jan Fabre dat hier voor een groot deel de voortuin inpalmt, in de loop van de avond voor nog geen meter is opgeschoven, besluit deze dame dan toch maar een taxi te bellen om haar naar huis te brengen.
Als we om 22 uur rond sluitingstijd zelf ons hotel opzoeken, zien we het brons “"Ein neuer erfolgreicher Tag” van Guillaume Bijl nog altijd met de benen in de lucht staan.
De laadbak van de Caterpillar ( Wim Delvoye ) hebben we in de loop van de avond ook nog niet te veel zien opscheppen.
Nochtans waren in de 3 expositiezalen al behoorlijk wat kunstwerken van rode bolletjes voorzien.
En wij weten intussen waarvoor die staan.
(willy van bouchaute)
(foto’s : anne-marie couliez)
De tentoonstelling in de Galerie Guy Pieters in Saint-Paul de Vence ( Chemin de Trious ) met werken van Koen Vanmechelen, Arne Quinze, Jan Fabre en ook nog Marcel Broodthaers
loopt nog tot 14 oktober 2013.
Alle dagen van 10 tot 18 uur.
interview met Guy Pieters
interview met Koen Vanmechelen
interview met Karel De Gucht