Hoe oud een mens ook wordt, hij ontdekt altijd wel iets nieuws.
Zoals wij zelf gisteren mochten ervaren in de Brugse Stadsschouwburg.
Het was een (privé)initiatief van de plaatselijke Rotary Club, maar Ron De Rauw (in het wit), de man die samen met zijn kompaan Frederik Caelen, vanavond op een virtuoze manier het publiek zou entertainen, had ons eerder al verzocht om toch eens te komen kijken.
Beide heren noemen zich, eens ze een podium beklimmen, samen “ Jummoo “.
Niets vandoen met het Franse “Jumeau”, want op elkaar lijken doen ze langs geen kanten.
Ron is eerder een geblokt stevig en actief kereltje, terwijl Frederic voor het rijzige type staat, dat zich galant en rustig schrijnend over het podium beweegt.
Maar let toch op, want vanavond is niets wat het lijkt.
Verrassend, dat is het minste wat je van een optreden van “ Jummoo” zeggen kan.
Slapstick en fijne humor zijn nooit ver weg.
De spitsvondigheid zit zelfs, zo te zien, tot in de kapsels.
Nu eens wordt die spitsvondigheid met allerlei attributen, zoals hier met de reuze-plateauschoenen van Frederik, uitvergroot, dan weer miniscuul belicht met het pocket-pianootje van Ron.
Maar het is de muziek die de grote leiddraad vormt in het ganse verhaal.
Magistraal gebracht door twee topmuzikanten.
Frederic Caelen is een klassiek geschoold toppianist, terwijl Ron De Rauw eerder uit de rock-scene komt. Maar ook hij een klasbak in het genre.
Het is een zegen voor de toehoorders dat beiden hier samen op één podium hun ding doen.
We hebben op de foto het kapsel van Ron ietwat ontpint, opdat u uw volle aandacht op de immense vleugelpiano van Frederik zou kunnen richten.
Na een 5 min en 20 sec durende intro, waarbij iedereen al op het puntje van zijn pluchen zetel zat, barstte het feest helemaal los.
Met “Don't let me be misunderstood”.
Wie kent deze song niet.
Nina Simone zette hem al in 1964 op de plaat, maar het waren The Animals die hem één jaar later tot bij het grote publiek brachten.
De 7 min en 40 sec lange live versie, die “Jummoo” ons gisteren voorschotelde, was top.
Een schitterende match tussen het, met klassiek getinte arrangementen, pianospel van Frederik en het ruige gitaarwerk van Ron.
De avond kon toen al niet meer stuk.
Met Johnny Cash’s “ Get Rythm” mocht Ron zich nog eens voluit laten gaan.
We hadden het hem eerder al eens met Amanda & The Whoopies horen brengen, maar daar was er ook nog ene Pascal Vernimmen om hem op basgitaar te ondersteunen.
En eerlijk gezegd, die baslijnen zouden we in de loop van de avond toch nog wel een paar keer missen.
Maar “ Jummoo” met zijn drieën, dat zou dan weer de naam geweld aan doen.
Two is a company, three is a cloud.
Frederik zou in de loop van de avond ook nog meermaals zijn vleugelpiano achter zich laten om vooraan op de Bühne zijn onconventioneel accordeonspel op het publiek los te laten.
Zoals hij ooit naast Mich Van Hautem bij “Mich en Scène” deed, met songs van Brel, Baker en Piaff.
Straf hoe een klassiek opgeleid muzikant hier laat zien dat de vloer er niet altijd afgelikt hoort bij te liggen.
Alle genres passeren vanavond de revue, zelfs de Italiaanse romantiek en de French Can Can.
Maar allemaal voorzien van de eigen “Jummoo” stempel, magistraal bewerkt en toch nooit het origineel verloochenend.
Dan is er ook nog de interactie met het publiek met onder andere rozen voor een verbouwereerde Marie-Claire
En hebben we het nog niet over de stemmen gehad.
“Bohemian Rapsody “ van Queen brengen met alleen maar twee pure stemmen.
We hebben het nooit eerder gezien of gehoord, en zeker niet hoe het hier van “ Jummoo” in de Brugse Stadsschouwburg klonk.
Ook bij de andere songs was de “ blending “ tussen de warm klinkende nu eens bariton- dan weer tenor-stem van Frederik en de ruige rock-blues stem van Ron optimaal.
Als we toch een minpuntje- maar het is een kniesoor die hierom maalt- mogen aanhalen : soms mogen enkele bindteksten toch wel ietsje duidelijker worden ge-articuleerd.
Al mag je dan al van ver vermoeden dat een “ en nu van Debussy Claude..” door Frederik, steevast op een “ Kus mijn ...” van Ron zal uitdraaien.
En vonden we ook de eerste bis, “ Pour un flirt “, als song een beetje slapjes, zeker na al het hoogstaand werk dat we tot dan toe hadden gehoord.
“Jummoo” staat sinds gisteren in ons top 10 lijstje van sterk aan te bevelen producten.
En het zal daar nog wel een tijdje blijven staan.
( willy van bouchaute )
(foto’s : ivan bracke)
interview met Ron en Frederik (Jummoo)