Wie er zaterdag in het gezellige zaaltje van het Gentse Holiday Inn Express Hotel bij was zal ongetwijfeld een unieke avond hebben beleefd.
Bezieler en stichter van “Les Ombres” Patrick Fakkel zei het bij zijn welkomwoord al : “ We brengen jullie terug naar de jaren zestig”.
En gelogen was dat zeker niet, want wat de aanwezigen hier, naast een lekker diner, muzikaal op hun bord kregen was pure klasse.
Op één neetoor na, die de leadgitaar niet luid genoeg vond klinken, waren alle meningen dermate positief, dat het nu al reikhalzend uitkijken is naar het volgende concert van deze schitterende muzikanten.
Gentenaar Patrick Fakkel moest hem dan wel in Antwerpen gaan halen, maar zelfs de zwaarste en langste file op de drukke Antwerpse ring was dit meer dan waard.
Hem als leadgitarist vergelijken met de legendarische H.B.Marvin zou hij zelf als een veel te grote eer beschouwen, maar bij sommige Shadow nummers kwam Robin Timmerman toch aardig dicht in de buurt.
Vooral op Fender gitaar dan.
Bij nummers als “ The Savage”, “Shadoogie”, “Wonderful land”, “ Atlantis”, “Apache” en “Sleepwalk” was het echt “ de duimen aflikken”.
Ook het openingsnummer “Shazam”, op “Burns”-gitaar deze keer, zat meteen goed.
Timmerman stond ooit, een paar keer zelfs, op het podium met een echte Shadow, “Bruce Welsh”.
Er zijn er niet teveel, die dat kunnen zeggen.
Ook ritme-gitarist Frank Bierque komt uit Antwerpen (Edegem).
De functie van ritme-gitarist wordt vaak onderschat, maar laat dit gitaartje even weg, en je weet meteen hoe belangrijk dit is.
Frank heeft dan nog het geluk dat hij in de frontlijn mocht staan.
Wat bij Ann Lemaitre (klavieren) en Luc De Graeve (drums) niet het geval was.
Ann – hier komt de bruid- Lemaitre zat dan wel een beetje weggedoken achter Frank’s brede rug, maar wat ze liet horen was pure klasse.
En als we ook even neetorig mogen doen : haar meesterlijk ingevulde “tapijtjes” mochten echt best wat luider.
De Gentse stadspianiste en muzikale “duivel doet al” deed zaterdagavond Norrie Paramor’s arrangementen alle eer aan.
En Luc De Graeve dan.
Daar raakten we zelfs met een heel lange arm niet bij.
En dat hoefde ook eigenlijk niet, want wat deze topmuzikant bij “Little B” op drums liet horen, was wereldklasse.
Laat ons zeggen dat we de originele drumsolo van Shadow-drummer Brian Bennett al heel straf vonden, maar wat De Graeve hier in het Holiday Inn Express hotel neerzette was fabuleus.
“ We gaan ook Cliff laten herleven in Gent”, had Patrick Fakkel (links) ons eerder al gezegd.
En het was Ritchie Paris die zaterdagavond in de huid van (Cliff) Richard kroop.
Ritchie had een drietal jaren terug een bescheiden Nederlandstalig hitje met “ Hou van het leven”, maar voelt zich blijkbaar in het repertoire van vanavond met songs als “ The Young Ones” , “Summer Holiday, en “ Living Doll “ nog ietsje beter thuis.
Patrick Fakkel is muzikant, acteur, presentator, maar vooral zichzelf.
Geen wonder dat je dan geliefd bent bij de mensen.
Veel vrienden in de zaal dus, waaronder ook nogal wat bekende gezichten, zoals hier op de foto Alain Remue ( Cel vermiste Personen ) en Glenn Audenaert ( de vroegere top-baas van de Rijkswacht ).
“Die laatste zat met mij samen op het Gentse atheneum”, zei Patrick ons langs de vuist weg.
De “superflikken” kregen van “ Les Ombres” het nummer FBI cadeau.
Passender kon moeilijk, al had Glenn Audenaert misschien liever “Miami Vice” gehoord, het deuntje dat ooit zijn “handy” liet trillen, waarmee hij meteen de programmamakers van “Hoge Bomen” (Canvas) wakker maakte.
Aan dezelfde tafel, in de rug van genoemde heren, zat Manuella, de bloedmooie echtgenote van Patrick.
Ze genoot zo te zien met volle teugen van de fraaie baspartijen die haar ventje op het podium neerzette.
Helemaal terecht.
En waarom dat zo is laten we onderaan deze reportage in een live videofragment horen en zien.
We konden Patrick Fakkel tijdens zijn bas-solo bij “ Nivram” op geen foutje betrappen.
De ganse avond niet trouwens.
“ The Morning Sun “, de enige niet-Shadows cover van de avond, is een eigen compositie van Patrick.
Mooi liedje met een even mooie titel.
Patrick Fakkel was na afloop een gelukkig man, net zoals iedereen die met hem op, naast en voor het podium stond.
De innige kus van Manuella in de wandelgangen van het Holiday Inn Express hotel was dan ook dik verdiend !
(willy van bouchaute)
(foto’s : anne-marie couliez)
Les Ombres 2014 “Nivram” /The Morning Sun