Twee jaar geleden heette het een gat in de markt te zijn.
De eerste editie van “Yesterdayland” startte dan ook veelbelovend.
Het motto luidde : “Geef de ietwat oudere bevolking het gevoel dat ze weer jong zijn.
Door artiesten waar ze vroeger mee dweepten op een podium te zetten , zou de vlam al snel
weer oplaaien.
Niet evident, want die vedetten van vroeger moeten niet alleen “nog willen”, maar vooral ook “nog kunnen”
En, bij de één lukt dat al wat beter dan bij de ander.
De meeste artiesten , die op de eerste editie present tekenden, waren - eens ter plaatse - maar al te blij om nog eens voor zo'n massa volk hun grote successen van toen te kunnen zingen.
Er hing dan ook een heel gemoedelijk sfeertje.
Het publiek omarmde de artiest, en de artiest het publiek.
Ook de pers werd door de sterren van toen met plezier te woord gestaan en door de organisatie met de nodige egards ontvangen.
We schreven er dan ook een lovende reportage over.
Het leest als een sprookje, maar u weet hoe dat gaat met sprookjes.
http://in-the-picture.be/cms2/index.php/617-ergeet-tomorrow-hier-is-yesterdayland
Vorig jaar hing het aan een zijden draadje of het evenement al dan niet zou doorgaan.
In de nasleep van de eerste editie was er blijkbaar één en ander fout gelopen, maar uiteindelijk kreeg men in laatste instantie het festival toch weer op de rails.
Omdat wij transparantie hoog in ons vaandel dragen, besloten wij dan maar deze tweede editie fijntjes aan ons te laten voorbijgaan.
Met wat we vandaag weten, was dat niet eens zo'n slecht idee.
Het moet zowat 11u 15 geweest zijn wanneer we de wagen op Parking D neerzetten.
Voor de laatste 800 meter hadden we zo'n 40 minuten nodig.
Het succes doet niet alleen wat met het verkeer, maar ook met een mens blijkbaar.
Geen pers meer toegelaten bij de artiesten deze keer, en hun al zeker geen vragen meer stellen.
Net zoals u zich afvraagt wat deze foto van Frank Galan en zijn Christel hier naast de beelden van The Manfred Man's Earth Band komt doen, stellen wij ons de vraag wat wij hier eigenlijk zijn komen doen.
Gelukkig was er nog het respectvolle vingertje van Guy De Pré.
(willy van bouchaute)
(foto's : ivan bracke / anne-marie couliez)